Tarzê fermandar divê çi bibe, yekser bersiva wî ewe; divê kesayeta fermandar, bê eman bi şer ve girêdayî be. Fermandar, di hemû taktîkên şer de afrîner e, bi vîna xwe wekî pola ye, şikestin li ba wî tuneye, di demên pêwist de tûjbiyinê dide der û derdora xwe rêxistin dike, bi qasî ku kesên di bin venêrîya xwe bi pîvanên partiyê ve girê dide, ewqas jî yên li ser xwe girê dide. Di nava pêkhateya xwe de, her dem di nava lêgerîna kesên bi îrade avakirinê de ye, ji pêkhataye wî fermandarên demê derdikevin. Di PKK'de, yê ku wêrekî ava dike, yê ku moral ava dike, yê ku îrade ava dike, yê ku perwerde dike fermandar e. Fermandar, rastiyan dişopîne, çavdêriyên wê xurt in, di çavdêriyên xwe de bi edalet e, di feraseta fermandar de, yên jor an jî yên jêr nînin, yên baş an jî yên xirab nînin, erka fermandar ne cudaperestî kirine, fermandar, ew kese ku, dikare perwerde bike û pîvanên partiyê di herkesî de biçîne. Fermandar, herkesî wekî hev digire dest û pîvanên partiyê ji bo herkesî wekî hev dixe meriyetê, disiplîn û venêriyê kêm nake. Fermandar, wateyekî mezin dide taktîkên şer û di taktîkên xwe de, bi ser dixe, di taktîk de nade wenda kirin. Fermandar, li beramberî şaşîtî û kêmasiyan yekser xwedî helweste, rastiyan wisa dixe meriyetê ku kes nikaribe li pêşiya wî bisekine. Bê ku bixwe û vexwe ji xitabeta xwe, heta tarzê xwe yê çalakiyê, di warê exlaq û moral de, heta ferasata wî ya felsefî, ji asta wî ya birdozî û siyasî bigrin heta asta wî ya leşkerî, ji asta wî ya ku girîngî dide rêxistinbuyin heta rast nirxandina erdingariyê, ji nirxandina rast ya dostan, heta ji bo dijminê wî tiştên ku girîngin, bi hemû aliyan ve di dem û cihê wî de yê ku xwe fêr dike, dibîne, fêm dike, tê dighîje û bi wate dike ye. Fermandarê şer, di asta pêş de, ji dîplomasiyê bigrin, di giştî ziravtiyên jiyanê de, divê serwer be. Fermandarekî şer, ji her tiştî fêm dike, ji her tiştî agahdar dibe û li gorî wî, xwe vesazî dike. Di PKK'ê de, fermandarekî, bi qasî ji her tiştî fêm dike, ewqas jî xwediyê hêza pêk anînê ye. Fermandar, xulaseya jiyanê ye. Hemû pêwîstiyên jiyanê hesap dike, li gorî wê tevgerandin û herikandinan çê dike. Fermandar, hêza fikir, zikir û çalakî ye, ji şer bawer dike û dizane ku, wê pirsgirêk bi şer çareser bibin. Bi kurtasî di PKK'ê de, ev pîvan pênaseya fermandar in.
Wekî xulase; em dikarin bêjin, bi derketina Rêbertî û PKK'ê re, êdî ew şerê klasîk yê Kurdan bi dawî dibe. Bi şerê PKK'ê ve êdî ew Kurdê tenê bi qehremantî şer dike, lê herî dawî bin dikeve jî, bi dawî dibe. Di PKK'ê de, fermandarî ji jor ve nayê, berovajî wî, ji jêr ve bi kedê ve ava dibe. Ji xwe di PKK'ê de wisa ye, kesayet milîtanekî baş be, ne li jor, her dem li pêş be, di mijara azadiyê de xwe îkna kiribe dibe fermandar. Di çanda fermandariya PKK'ê de wisa ye; ked fermandar dide diyar kirin, kê/kî ked bide, ew fermandar e. Ger kesayet, pîvanên azadiyê, di lêgerên xwe de, di feraseta xwe de, rast dabe ava kirin, wê gavê ew kes fermandar e. Di rastî de militantî û fermandar wekî goşt û neynûk in, ji hev ne qut in. Fermandar, xwe dispêre kedê, gelek fermandarên me hene, ew ji jor de nehatine, ew di milê kedê de, gavekî li pêş in, ji ber wî jî fermandar in. Pîvanên fermandariya PKK'ê, wisa ne. Ji bo fermandarên PKK çi tê gotin; ewe ku gavekî li pêş avaniya xwe ye. Fermandar, di tarzê fikrandinê de, pêwiste di pêşiya avaniya xwe de be. Di rih de, di pêşiya avaniya xwe de be. Di wêrektî de di pêşiya avaniya xwe de be. Di pîvanên partîbunê de, di pêşiya avaniya xwe de be. Di tekoşîna îdeolojîk de, di pêşiya avaniya xwe de be. Di ked, wêrektî û moral de pêşeng be. Di PKK'ê de, pêşengtî ne diyardeyekî erzane, pêşengtî, dixwazin di warê fikrandinê de be, dixwazin di warê şer û teqtîkê de be, xwe razandina xetê ye. Pîvanê fermandariya PKK'ê ev e. Wisa tê gotin; militanekî, şerkerekî baş, di heman demî de fermandarekî baş e.
Fermandar ji jor ve nayên, rastiya di PKK'ê de, di gerîlatî de ava bûye de, ew bi xwe fermandarê xwe derxistiye. Em tevgerekî gelan e, ji bo wî di rastiya PKK'ê de, fermandar ji derve, ji cihekî din an jî ji jor ve nayê. Yê ku xwe di xetê de kûr dike, xwe dirazîne rastiyên partiyê, ew fermandar e. Tarzê fermandar û gerîla geriya PKK'ê, ne razber e. Ji bo wê, divê xeta fermandariya PKK'ê, rast bê fêm kirin. Lewma, tevlîbuna fermandariya PKK'ê, li ser bingeha van rastiyan hatiye hunandin. Xebatên Rêbertî yên sereke, di rastiya PKK'ê û şehîdan de, afirandina kadroyan bû. Rêbertî, ji bo xeta rast ya fermandarî bide rûnişkandin, kedekî pir mezin da. Taybet, armanca Rêbertî, bi rêya ava kirina xeta fermandarî, guhertina çarenûsa Kurdan ya klasîk bû.
Di Kurdistanê de, di xeta gerîlagerî de, gava yekem ji aliyê Tevgera Azadiyê ve hatiye avêtin. Ev xeta şerê gerîlagerî hem li dijî dagirkeriyê hem jî li dijî feraseta koledariyê ye. Lewra, bi PKK'ê re li Kurdistanê rastiya gerîla kok veda, di heman demî de ev xeta gerîlagerî hem ji bo gelê Kurd, hem jî ji bo gelê heremê, bu çavakaniya hêvî, bîr û baweriyê. Di Kurdistanê de, bi pêşengtiya fermandarên, di rastiya PKK'ê de têşe girtine de, bi derketina gerîla, xeta xwe parastin û azadiyê çêbu. Di encam de, wekî jin jî, xwe spartina vê xetê, fermandariya jin derxist holê.
Lewra, nirxên di xeta azadiyê de hatine ava kirin, ne ayidê zayendekî ango gelekî an jî kesekî ne, ew nirx; yê giştî mirovahiyê ne. PKK, heqîqetekî pêkhatî ye, lewra kê/kî beşdar bibe, tevlî vê heqîqetê dibe. Beriya PKK'ê, azmunekî fermandarî yê Kurdan nebû. Bingeha fermandariya Kurdan, ji aliyê Heval Hakî Karer ve, di salên 77-79'an de, di çalakiya yekemîn, yê Heval Hakî Karer de hatiye avêtin. Dîsa yê yekemîn, fermandariya yekîneyan dike, Heval Mehmet Karasungur e. Kemal Pir jî, di çalakiyên despêkê de, cihê xwe digire û xeta fermandarî temsîl dike. Tecrûbeyên van hevalan, dibin bingehê xeta fermandariya rast, dibin pîvan.
